Judith Engberts

Biografie

Toen ik nog niet eens geboren was, had mijn vader al een optimistje voor me gebouwd. Mijn ouders hebben elkaar ontmoet door het zeilen en mijn hele familie zat in het wereldje, waardoor ik al snel in een optimistje stapte. Eerst heb ik zelf na schooltijd achter ons huis gevaren en uiteindelijk wilde ik wedstrijdjes gaan zeilen. Dat ging heel goed en voor ik het wist zat ik in de Optimist A.

 

Op mijn 10de ging ik voor het eerst naar Zuid-Frankrijk om daar een week te trainen op ‘de grote zee’. Rond die tijd voer ik ook mijn eerste selectiewed-strijden op plekken als Workum, Medemblik en de Roompot (Zeeland). Toen ik 12 jaar was, had ik me geplaatst voor de Jeugdploeg van Nederland. Ik was hier heel blij mee en ik heb door het jaar in de Jeugdploeg veel vooruitgang geboekt.

 

Ondertussen was ik ook al naar verschillende evenementen in het buitenland geweest en mijn ervaring als wedstrijdzeilster begon snel te groeien. Het jaar daarna plaatste ik mij voor de Kernploeg van de Optimist van Nederland. Dat jaar was een lastig jaar voor mij vanwege een blessure aan mijn knieën die maar niet leek te stoppen. Toch plaatste ik me voor de EK in Polen waar ik helaas niet zo’n goede prestatie had neergezet. Ik was inmiddels al aardig lang en zwaar voor de Optimist en was toe aan iets nieuws, ook doordat de pijn in mijn knieën maar niet overging. Ik besloot naar de Splash over te stappen.

 

Samen met wat andere Optimistzeilers deden we mee aan het EK Splash in Lelystad. Hier ging het onverwacht heel goed en ik eindigde als tweede meisje van Europa. Hierna kwam ik in het Talentteam van de Splash waarin ik wat goede resultaten kon neerzetten. Zo had ik het overall klassement gewonnen van de United 4’s van dat jaar. Na 1,5 jaar in de Splash wou ik het wel eens proberen in de Laser 4.7.

 

Het EK was dat jaar in Workum, dus het was ‘lekker makkelijk’ om eventjes te kijken hoe dat ging. Eerst hadden we een week getraind en toen begon het evenement. Ik had niet zoveel verwachtingen, omdat het een van de eerste keren was dat ik in de Laser 4.7 voer. Toch ging het heel goed en eindigde ik derde meisje onder 16 jaar van Europa. Ik merkte dat het niveau in de 4.7 een stuk hoger lag dan in de Splash en dit trok me wel aan.

 

Toch ging ik nog eventjes terug naar de Splash om o.a. het WK in Tsjechië mee te doen. Dit was een hele rare week, maar voor de laatste dag stond ik toch tweede. De laatste dag woei het hard en verpestte ik het en werd ik uiteindelijk veertiende.

 

In de 4.7 had ik wat meer succes. Ik pakte twee keer brons op Europacups in Italië en Duitsland en werd ook weer derde op het Nederlands Kampioen-schap. Ondertussen deed ik al wat ervaring op in de Laser Radiaal (de klasse waar ik tegenwoordig in vaar en de Olymische Klasse voor vrouwen), maar ik was toch nog wat te licht om over te stappen naar de Radiaal. Ik besloot toch nog eventjes in de 4.7 te blijven en nog wat wedstrijden te varen. Na een hele spannende week had ik de Europacup in Italië gewonnen!

 

Na nog wat wedstrijdjes in Nederland besloot ik definitief naar de Radiaal te gaan. Ik was nog wat te licht en nog niet fit genoeg voor die boot, dus vanaf dat moment ben ik echt fanatiek gaan trainen om sterker en zwaarder te worden. Inmiddels vaar ik dus bijna een jaar in de Radiaal. Vorig jaar werd ik derde op de United 4 in Workum en eerste dame. Afgelopen december ben ik negende geworden op het WK Jeugd in Oman.